Prolog

0.

Rok 2052, Myrr

Wokół wszystko stanęło w ogniu, słychać było okrzyki mieszkańców oraz rytmiczny odgłos butów należących do maszerujących Strażników Ładu. Martin miał dwadzieścia pięć lat, żonę i małego dwuletniego synka, Sama. Wracał akurat z pracy, gdy wybuchła panika, a uzbrojona armia dowódcy Clarka wkroczyła do miasta. Martin Bailey może nie był wykształconym człowiekiem, ale przeczuwał już wcześniej, że to już tylko kwestia czasu jak opozycja obali dotychczasowy rząd. A teraz gdy umarł prezydent, Robert Yeath, jego przeciwnicy z chęcią to wykorzystali. Prawdę mówiąc to nie było to w tej chwili dla niego najważniejsze. Bardziej martwił się o swoją rodzinę, którą musiał odnaleźć i wyprowadzić bezpiecznie ze stolicy. Kiedy już będą z dala od centrum wydarzeń nic im nie będzie zagrażać. Jednak gdy dotarł do ich maleńkiego domu, zastał puste mieszkanie.

- Ellen!? Sam!? Jesteście tu?

Kiedy odpowiedziała mu cisza poczuł, że ogarnia go coraz większa panika. Postanowił jednak odezwać się jeszcze raz.

- Ellen, proszę, to tylko ja, Martin. Nic nam nie grozi.

Nagle usłyszał czyjś serdeczny śmiech, a potem odezwał się niski, aczkolwiek melodyjny głos.

- Czyżbyś naprawdę był tak tępy, Bailey aby twierdzić, że jesteś w tej chwili bezpieczny? Teraz już nikt nie może tego powiedzieć, ale nie martw się o rodzinę. Z tego co wiem ukryli się u tej starej wariatki Mildred.

Ogarnęła go dziwna konsternacja. Co Serge Gray robił w jego mieszkaniu? Kiedy odwrócił się w jego stronę na twarzy kolegi zakwitł ironiczny uśmieszek. Minęło pięć lat od ich ostatniego spotkania, a on ani trochę się nie zmienił. Nadal był nieziemsko przystojny, a jego kruczoczarne włosy i stalowe oczy, wciąż pewnie wzbudzały pożądanie wielu kobiet.

- Serge, czemu zawdzięczam tę wizytę?- spytał chłodno Martin krzyżując ręce na piersi.

- Daruj sobie ironię, Martin. To raczej moja specjalność - Kiedy zauważył, że dawny przyjaciel uśmiechnął się pod nosem, kontynuował.- Słyszałem, że masz zamiar opuścić Myrr. Czy to prawda?

- Tak, jak najszybciej. Więc marnujesz mój czas, Serge.

- Przynajmniej tak ci się wydaje. Potrzebujesz mnie, a ja ciebie.

- Ty mnie potrzebujesz? Ty? Człowiek z Wyższych Sfer? Dlaczego?

Nagle rozległ się płacz niemowlęcia, dochodził on z sąsiedniego pokoju. Martin spojrzał zdumiony na dawnego przyjaciela, ale jego twarz pozostała niewzruszona.

- Może przejdziemy do tamtego pomieszczenia, Bailey, co ty na to?

Martin skinął głową i bez słowa podążył za nim. Pokój do którego przeszli służył im jako sypialnia, a cichy płacz dochodził z łóżeczka Sama. Znajdowało się w nim maleńkie łyse niemowlę zawinięte w kolorowy kocyk.

- Co to za dziecko? Co to ma znaczyć?- spytał ostrzej, zaniepokojony już tą całą sytuacją.

- To bez znaczenia. Musisz tylko zabrać ją ze sobą.

- Ja!? Czyżbyś zwariował, Serge!? Dlaczego ty się nią nie zajmiesz?

- Niedługo całe te polityczne zamieszki się skończą i jak myślisz jak ludzie zareagują, gdy nagle zobaczą samotnego mężczyznę z dzieckiem? To wzbudzi podejrzenia, a wtedy ani ja ani to niemowlę nie będziemy bezpieczni- mówił to wolno, spokojnie, ale w jego głosie dało się wyczuć strach.

- I myślisz, że się na to zgodzę? Że przygarnę obce dziecko? Co powie na to Ellen?

- Och, na pewno jakoś to przełknie jak usłyszy, że to ja pomogę wam wydostać się z miasta i opłacę waszą podróż. A dziecka nie musisz przygarniać. Możesz je zawsze komuś oddać, ale gdy już upewnisz się, że będzie bezpieczne. Tak jak ja – Serge uśmiechnął się beztrosko wypowiadając ostatnie słowa.

- W coś ty się wpakował człowieku?

Mężczyzna westchnął ciężko, ale z jego twarzy nie spłynął uśmiech.

- Nawet nie potrafiłbyś sobie tego wyobrazić.

______________________________________________

Witam. Tu Honeyed Girl wraz z jej nowym opowiadaniem. Niedługo powinien pojawić się kolejny. Mam nadzieję, że wam się podobało i czekam na Wasze komentarze. 

Ściskam Mocno i Lecę.